Vieftig jaor verloofd

As ik ‘s rustig thuus in de kamer zitte, dan kan ik mangs met mienen trouwring zitten te friemeln. Een betjen rond draejen, of hen en weer schoeven of zo. En in disse wintertied dan liekt de vingers vake wat dunner te waen dan anders. Want ik kriege de ring dan völle makkeleker van de vinger af.
Kots had ik mienen trouwring weer ‘s in de hande en ik zatte naor de binnenkante van den ring te kieken. “Yvonne 16-02-1975” steet daor in egraveerd. Och jao, wi-j waren een jaar of achttien/negentiene en hadden al twee jaor verkering met mekare. Yvonne warkten as verkoopster in Zutphen, in een modezaak, en ik ware nog student. Ik ginge met mien rooie Ente, oftewel 2CV, aoverdags naor de Pedagogische Academie in Daeventer. En ‘s aovends naor mien deerntjen in Gorssel natuurlek.
Maor, 1975??? Dat is viefteg jaar geleden!
Noe bun ik nooit zo’n romanticus, al geef ik Yvonne op onzen trouwdag alle jaor een mooi boeket met rozen. Den trouwdag kan ik trouwens zo goed ontholn umdat wi-j etrouwd bunt op eur eenentwintigste verjaordag! Maar goed, noe ik op tied gewaar was eworden dat ‘t binnenkort vieftig jaor eleden is dat wi-j ons hebt verloofd, wol ik Yvonne toch wel gaerne verrassen.
Noe had ze wel ‘s ezeg dat zi-j wel ‘s een keer een zilveren ring wol hebben aan eur wiesvinger. Dus heb ik eur kots met enommn naor Siemerink in Vorden. Ik vertelden de winkeljuffrouw dat wi-j kwamen um een zilveren ring uut te zeuken veur de vrouwe. 
D’r werden een paar bladen onder uut de tonebanke ehaald met allemaol ringen d’rop, en ik zeie met een greuts gebaar tegen Yvonne: “Kiek eerst maar ‘s wat i-j mooi vindt!”
Noh, nao tiedjen kieken en passen en nog ‘s weer een anderen proberen en nog een kere passen was ‘t wel duudelek: dissen zol ‘t worden! De ring was allene net iets te groot, maor dat gef niks want zi-j zoln ‘m van de waeke effen iets kleiner maken.
Bi-j de kassa werd in de agenda ekeken wanneer ik de ring kon ophaaln, en dat kon nog precies ene dag veur onze verlovingsdaotum. Dus dat was mooi.
Maor ik stond niet helemaole op mien gemak veur den kassa, want ik had nog gin idee wat den ring aegenlek mos kosten!
Dus vlak veurdat wi-j zolln opstappen vroog ik nog: “Eh, wat kost deze ring eigenlijk?” “Even kijken, … € 19,50” zei de winkeljuffrouw.
En ik zegge nog: “O, dat kan’k nog wel betalen.” Waorop Yvonne en ik mekare ankeken met allebei een vremden grijns op de kop….
Toen wi-j de winkel uit waren hoefden wi-j ons niet meer goed te holln en proestten wi-j ‘t uut van ‘t lachen.
“I-j mot mi-j nog ‘s vaker wat geven! Knieperd! Negentien vieftig! Had ik oew maor een golden ring evraogd!”
“Ik had gin idee wat dat spul kost. Ik dach dat ‘t völle duurder zou waen. En ikke nog met een groot gebaar zeggen dat ik een ring wol hebben veur mien vrouwe. En ok van: Kiek eerst maar ‘s wat of i-j mooi vindt”, antwoordden ik.
“Jao, geld spölt geen rolle”, lachten Yvonne.
Ik zei eur dat ik noe wel verwachtten dat ik van eur ok een mooi kado zou kriegen, maor dat kon ik, geleuf ik, wel op mien boek schrieven…
Ja, lachen was ‘t wel, zo samen. Maar d’r bleef toch ok wel wat knagen bi-j mi-j, want ik wol natuurlek geen knieperd waen!
Een paar dagen later zag ik op Facebook dat De Hoofdige Boer een Valentijnsdiner anbood. Valentijn, daor had ik nog nooit wat op uut edaon. Flauwekul allemaole!
Yvonne wel, ik vond een kere op schole wat lekkers in mien broodtrommel met een breefken d’r bi-j: Van je Valentijn.
Ik beslotte um maor ‘s aover mien schaduw hen te stappen en ik maakten veur mekare dat ik Yvonne zol verrassen met een Valentijnsdiner. As dat niet romantisch is dan wet ik ‘t niet meer!
Afgelopen vri-jdagaovend was ‘t dan zo wiet. Wi-j hebt heerlek egetten bi-j de Hoofdige Boer, de zang kwam zelfs nog een Valentijns aubade brengen, en wi-j kregen een heel speciaal toetje op edeend ter gelegenheid van Vieftig Jaor Verloofd!